Een minivakantie op Phu Quoc

Hoi!

Zoals beloofd hier een verhaal over onze minivakantie op Phu Quoc.

Samen met Luc, Merlijn, Niels en Dion ben ik een paar dagen weg geweest.
Woensdag ben ik samen met Niels en Dion naar het huis gefietst van de andere Nederlanders. Vanaf daar zijn we naar het busstation gelopen en op een klein busje gestapt naar het grotere busstation net buiten de stad. Om half 5 vertrok hier de bus naar Rach Gia, een kustplaats in het zuiden van Vietnam. Voor 110.000 dong (€4,40) heb je busticket voor een rit van zo'n 3 à 4 uur. Je zit dan in een touringcar met voldoende beenruimte en krijgt een gratis flesje water voor onderweg. Halverwege stopt de bus voor 20 minuten bij een plek waar je gebruik kan maken van de wc en eventueel wat eten kan halen. 
Rond 8 uur kwamen we in Rach Gia aan. Hier zijn we vanaf het grotere busstation weer met een kleiner busje afgezet in de stad. Het was nog een klein stukje lopen naar het hostel dat ik had geboekt. Op een gegeven moment kwam er al een man naar ons toe om te vragen of we hadden geboekt, aangezien hij een reservering voor 5 personen binnen had gekregen. Hij stond dus al te wachten op ons. Het hostel was niet helemaal zoals verwacht, want in plaats van 5 aparte bedden kregen we 3 tweepersoons bedden. De jongens mochten dus gezellig een nachtje bij elkaar in bed liggen en ik had alle ruimte voor mezelf. Het enige restaurant in de buurt was bijna door al het eten heen, we waren dus aangewezen op het fastfoodrestaurant Jollibee. Dat was niet bepaald smakelijk en vullend. We hebben vervolgens nog maar wat bananen en koekjes ingeslagen bij de supermarkt voor de rest van de avond. De matrassen leken wel van hout te zijn gemaakt, niet heel comfortabel. Gelukkig was het maar voor één nachtje. Om kwart voor 7 in de ochtend stond het ontbijtje: een stokbroodje met ei, voor ons klaar. Daarna zijn we tickets voor de boot gaan halen. We konden mee met de boot van half 9. Iedereen kreeg een stoel toegewezen, wat prima zat! We konden ook even buiten op het dek kijken, maar het duurde niet lang voordat het ging regenen.
Eenmaal aangekomen in de haven werd je bijna besprongen door alle mensen die taxi's aanboden. We zijn met een busje meegegaan die ons voor het hostel heeft afgezet. Het hostel zag er erg mooi uit, evenals de kamers. 

Na ons geïnstalleerd te hebben op de kamers, hebben we scooters gehuurd. De jongens wilden allemaal een eigen, ik vond het prima om bij iemand achterop te gaan. We zijn richting het noorden van het eiland gereden, waar de bergen zich bevinden. Toen we de stad uit waren werd het steeds rustiger op de weg. Ook het landschap om ons heen veranderde naar tropische bossen. We zagen langs de weg een kleine afgang naar de zee toe. We zijn naar beneden gereden en kwamen uit bij een Vietnamese familie. De man was bezig met het bouwen van afdakjes om onder te zitten. Ze wilden daar graag wat meer toeristen naar toe krijgen. We werden dan ook uiterst vriendelijk ontvangen. Hij vertrok direct naar binnen om voor iedereen een hangmat op te halen. Ik had een verse kokosnoot besteld en kon vanuit de hangmat over de zee uitkijken. Wat een heerlijk gevoel! 
Luc en Dion waren opzoek naar plekjes om te snorkelen, de man wist een plek verderop. Hij haalde twee duikbrillen uit huis die ze mochten lenen. Terwijl wij nog lekker in de hangmat bleven hangen en gingen pootje baden in de zee, zijn zei wat verder gelopen om te snorkelen. Bij vertrek kregen we nog een cadeautje van de man mee: een hele mooie schelp met bijzonder figuren erop, die hij zelf heeft gevonden.
We vervolgden onze route en kwamen uit bij wegwerkzaamheden. Die zijn we gepasseerd, waarna we uitkwamen bij een onverharde modderweg. We hebben staan twijfelen of we het moesten proberen. Maar zoals jongens zijn, zien ze het avontuur er wel in. Merlijn ging als eerste. Als slippend en glijdend wist hij tegen het eerste heuveltje op te komen. Hij zag verder alleen maar een weg vol modder. Op dat moment kwam er een Vietnamese man in uniform aangereden. Tot onze verbazing maakte hij duidelijk dat het prima te doen was en dat we gewoon moesten gaan. Nou, daar gingen we dan! Dion en ik als laatste, maar ook als zwaarst beladen, wat het niet makkelijker maakte! Gelukkig hadden we de schoenen al verruild voor slippers en in no time waren onze voeten oranje van alle modder. We hebben het een paar honderd meter volgehouden, toen we onze keuze gingen heroverwegen. Op dat moment kwam er een grote truck van de andere kant gereden. De mensen vonden het erg lachwekkend om een stel van die toeristen te zien ploeteren in de modder. Toch hebben ze ons geadviseerd om niet verder te gaan. Op de terugweg kwamen de jongens vast te zitten (zie filmpje), maar met wat duw en trekwerk zijn we uiteindelijk weer op de verharde weg beland. Scooters, benen en handen, alles zat onder de modder. We moesten dezelfde weg terug en hebben gezocht naar een plek om alles schoon te maken. De scooters kun je toch niet op die manier weer terugbrengen bij het hostel! Uiteindelijk kwamen we weer bij de familie aan de zee terecht, die ons wel wilden helpen. Ze wilden niks hebben als bedankje, dus hadden we nog wat drankjes besteld. 
We zijn gestopt bij de avondmarkt van Duong Dong om daar een hapje te eten. Voor mij werd het gegrilde garnalen met rijst. De garnalen waren erg smakelijk! De rijst die je hier krijgt is alleen plakrijst zonder enige smaakmakers. Je kan er vissaus of sojasaus overheen doen. Als toetje hadden we kokosijs, geserveerd in een halve kokosnoot met wat reepjes verse kokosnoot. Geen kokosijs in Nederland dat daar tegenop kan! We hebben de dag afgesloten met een biertje tijdens het poolen in het hostel.

Vrijdag zijn we weer op de scooter gestapt. Dit keer was het doel om naar Sao Beach te gaan, één van de mooiste stranden van het eiland. De weg zelf was al erg bijzonder. Het eerste deel was enorm saai. Daarnaast werd je geconfronteerd met het opkomende toerisme in Vietnam en met name Phu Quoc. Waar je ook keek, overal werden grote resorts en hotels gebouwd. Geen bomen of mooie planten, alleen nieuwe wegen, kale gronden en geraamtes van gebouwen. Toen we de volgende stad binnenreden, hield de verharde weg weer op. Hier waren ze duidelijk bezig met een nieuwe weg aan te leggen. Dit houdt niet in dat er geen gebruik van gemaakt wordt, alle brommertjes en auto's hobbelden van links naar rechts. Een zeer chaotisch tafereel, iets wat je in Nederland nooit tegen zou komen! Omdat we niet precies wisten waar we heen moesten, kwamen we uit in een vissershaven. We zijn hier even afgestapt om alle boten te bekijken. Daarnaast waren er heel veel mensen bezig met garnalen en vissen die niet waren gevangen. Veel boten hebben een rek met daaraan grote lampen. Hiermee gaan ze vissen als het donker wordt, zichtbaar als allemaal groene en gele lampen aan de horizon. Tijdens een poging het stadje weer uit te komen stuitten we op een vrachtauto midden op het kruispunt die moest draaien. Iets wat onmogelijk was geworden aangezien het zeer krap was en alle brommertjes zich een weg probeerden te banen over het kruispunt. Complete chaos! Dit achter ons gelaten was het nog even zoeken naar de juiste weg. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij Sao Beach, een aangenaam zicht. Witte stranden, blauw water en palmbomen! 
We zijn wat verder gelopen dan de resorts om in alle rust te kunnen zitten. Wat direct opviel is dat de stukken strand die niet bij een resort horen, erg vervuild zijn. Alleen de delen waar de toeristen direct neerstrijken zijn opgeruimd. Het is jammer om te zien dat er op deze manier wordt omgegaan met de natuur. De Vietnamezen kennen het gebruik niet om een plek netjes achter te laten wanneer ze er hebben gezeten. Gelukkig was er onder een boom nog een redelijk schoon plekje. We zijn het warme water ingedoken om een beetje te dobberen. Voor de lunch zijn we neergestreken bij één van de resorts, om vervolgens weer terug te keren naar ons plekje. Na een heerlijke middag zijn we teruggereden naar het hostel. Hier zijn de jongens bij de bar een Canadese jongen tegengekomen. We hebben hem uitgenodigd om mee te gaan eten. We hebben dit keer een poging gewaagd bij een 'Italiaans' restaurant. Tot onze verrassing smaakte het eten goed! Er waren ook twee ander toeristen neergestreken die vroegen hoe het smaakte. Toen we onderweg waren naar een plek om wat te drinken werd onze aandacht getrokken door een enorm grote sprinkhaan (of iets wat er op lijkt) van wel minstens 10 centimeter lang. Die moesten we natuurlijk even bewonderen! Ondertussen kwamen dezelfde mensen uit het restaurant aangelopen en waren ook nieuwsgierig naar wat onze aandacht trok. Op dat moment begon het te regenen en hebben we met zijn allen staan schuilen, wat tot leuke gesprekken kwam. We hebben het stel, ik gok de man en vrouw allebei zo rond de 60, uitgenodigd om wat mee te gaan drinken. Uiteindelijk zijn we met een groep van 8 mensen, gemixt Nederlands, Canadees en Australisch neergestreken in een leuke tent aan het strand. Hier hebben we verder de hele avond doorgebracht, erg gezellig!

Zaterdagochtend zijn een paar van de jongens vroeg opgestaan om naar de peperplantage te gaan. Aangezien het erg laat was geworden vond ik het lekker om iets langer te slapen. Luc en Dion gingen die dag weer naar huis.
We zijn samen met de Canadese jongen opzoek gegaan naar watervallen. Bij de eerste waterval was er een heel park omheen gebouwd met wat beelden en neppe rotsen. De waterval zelf viel erg tegen. Wel was het een mooie gelegenheid om even pootje te baden in fris water. We zijn vervolgens op pad gegaan om een grotere waterval te zoeken. Die zou ergens op het midden van het eiland te vinden zijn. Uiteindelijk hadden we de weg gevonden, helaas was deze niet begaanbaar. Ze waren er bezig met de weg en daarnaast was het weer dezelfde modderbende die we al een keer eerder waren tegengekomen. We zijn doorgereden, weliswaar via onverharde wegen, maar niet zo modderig. We zijn uiteindelijk aangekomen bij een soort stuwmeer, waar niet heel veel water meer te vinden was. Niels kwam er op dat moment achter dat hij zijn portemonnee verloren was. We zijn de weg teruggereden met de hoop hem terug te vinden. Toen we de hoop opgegeven hadden stond er een groepje Vietnamezen langs de weg te zwaaien en roepen. En jawel! Ze hadden de portemonnee gevonden en zo vriendelijk als de meeste mensen hier zijn, zijn ze gaan uitkijken naar de persoon die hem verloren was.
We konden weer rustig onze weg vervolgen richting het hostel. We zijn even de weg kwijt geraakt waarbij we met de scooters op een hele drukke markt terecht kwamen. Via allemaal kleine weggetjes zijn we weer op de goede router beland. Hier hebben we nog een hapje gegeten en zijn vervolgens terug gegaan naar het hostel. Hier hebben we de avond lekker rustig doorgebracht.

Op zondag was het voor ons ook tijd om te vertrekken. We hebben de tassen ingepakt en zijn met de taxi naar de boot gegaan. De zee was dit keer wat onrustiger, waarbij de boot flink aan het schommelen was. Gelukkig had ik er geen last van. Aangekomen in Rach Gia hebben we de bus gereserveerd. We zijn vervolgens de stad ingegaan om wat te eten. Bij terugkomst hebben we op het pendelbusje staan wachten. Echter was de communicatie niet helemaal goed gegaan. Het bleek dat de grote bus om 17.30 uur zou vertrekken in plaats van het pendelbusje. We hebben de bus dus gemist. Met een taxi zijn we uiteindelijk naar het grote busstation gegaan. Gelukkig konden we hier onze tickets nog gebruiken voor een bus die om 19.00 uur zou vertrekken. We kregen stoelen helemaal achterin. Aangezien de weg best hobbelig was en de buschauffeur flink het gaspedaal indrukte, werden we regelmatig van onze stoel gelanceerd. Als het gehobbel was wel licht misselijkmakend, maar gelukkig bleef het daarbij. Uiteindelijk zijn we goed aangekomen in Can Tho en was het ook wel weer lekker om op je eigen kamertje te kunnen slapen. 

Dit waren zeker een paar geslaagde dagen!

Liefs,
Iris