De eerste week in Can Tho

Hoi allemaal!

Zoals beloofd een wat persoonlijker verhaal over de belevenissen van mijn eerste week in Vietnam.

Woensdagochtend had ik afgesproken met mijn begeleider. Mijn verwachting was dat ik de gehele dag zou besteden aan mijn stage. Hierbij had ik gehoopt in een klas mee te draaien en wat uitleg over het project te krijgen, waarbij ik meteen kennis kon maken met studenten hier op de campus. Dit was echter niet het geval. Na overleg heeft mijn begeleider een student opgebeld om een rondleiding te geven over de campus en me vervolgens te helpen met de aanschaf van een nieuwe simkaart en fiets. Dit was een erg aardige redelijk goed Engels sprekende jongen. Hij heeft me meegenomen achterop de scooter voor een korte rondleiding. Vervolgens zijn we de stad in gegaan en begaven we ons opeens tussen het chaotische en drukke verkeer. Ik was erg blij dat ik op dat moment niet zelf hoefde te sturen! Na het regelen van de simkaart zijn we koffie gaan drinken met één van zijn vrienden. Met zijn drieën zijn we op zoek gegaan naar een geschikte fiets voor de komende 3 maanden. Voor 900.000 dong (36 euro) heb ik een tweedehands fiets op de kop getikt, zie foto's. Hij is dan wel 

wat aan de kleine kant, maar rijdt verder prima. Na mijn stage mag ik de fiets weer bij dezelfde mensen verkopen, prima deal dus. Hierna hebben we nog gezellig geluncht op de campus, gelijk een nieuwe plek om regelmatig terug te keren.

Na een leuke ochtend en begin van de middag was ik toch behoorlijk moe. Bij terugkeer op m'n kamer veranderde mijn gevoel enorm. Het valt me tegen hoeveel studenten hier Engels spreken, wat het moeilijk maakt om contact te leggen en zomaar op mensen af te stappen. Daarnaast is het zo dat je aan de andere kant van de wereld zit dan de mensen waar je alles graag mee wil delen en dat de cultuur en het klimaat compleet verschillend zijn met wat je gewend bent. Dit gaf me een heel sterk gevoel van eenzaamheid en ik had dan ook geen idee wat ik nou eigenlijk aan doen was. Dit viel mij zoveel zwaarder dan ik verwacht had. 

Gelukkig had ik donderdagochtend weer afgesproken met mijn begeleider. Hij zou me de sleutel geven van het kantoortje waar ik aan mijn stage kan werken. Zoals het hier wel vaker zal gaan denk ik, was hij er een uur later dan afgesproken. Ik heb een werkplek gekregen op het kantoor waar ook een aantal docenten werken en een viertal Nederlandse studenten. Met een van hen heb ik inmiddels contact, maar ik ben ze nog niet in persoon tegengekomen. Ik zou een aantal documenten krijgen om door te lezen. Dit duurde wel erg lang, waardoor ik besloot om maar terug te gaan naar mijn kamer. Dat maakte het ook niet echt beter, omdat ik me weer heel erg eenzaam voelde. 
Ik ben uiteindelijk maar een stukje gaan lopen over de campus. Hierbij kwam ik een groepje studenten tegen die mij toch wel een interessant persoon vonden. Ik ben naar ze toegelopen en er was één meisje (Xuan Dang) dat gebrekkig Engels sprak. Uiteindelijk kwamen we erop dat ze elke vrijdag een club hebben waar ze Engelse uitspraak oefenen. Ik heb aangeboden om hiermee te helpen, wat ze heel erg leuk vond. We hebben contactgegevens uitgewisseld en vanaf volgende week ga ik ze helpen met Engels. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje van Xuan of ik het leuk zou vinden om met haar de volgende avond in de stad te gaan eten. Dat hoef je mij geen twee keer te vragen!

Deze ontmoeting en uitnodiging hebben mij enorm goed gedaan en vertrouwen gegeven dat dit toch wel een hele leuke tijd kan gaan worden. Het is een kwestie van tijd om te wennen aan alle nieuwe dingen een draai te vinden in het dagelijks leven. 

Voor vrijdagochtend had ik afgesproken om met één van de jongens die me geholpen heeft met de fiets. We zouden koffie gaan drinken om, jawel, 7 uur in de ochtend! Ik heb nog nooit zo vroeg op een terras gezeten, maar het leven begint hier wat eerder. Het was erg leuk om de dag op deze manier te beginnen! We hebben dan ook tot bijna half 11 daar gezeten. Ik heb vervolgens nog een poging gedaan om te beginnen met het lezen van de documenten, maar dit keer was het internet de boosdoener. Dus uiteindelijk heb ik me maar een vrije middag gegeven.

Om 5 uur werd ik opgehaald door Xuan. Weer achterop de scooter door het drukke verkeer. We kwamen uit bij een heel simpel restaurantje met mini tafels en krukjes. Ik kwam dan ook met mijn knieën boven de tafel uit, maar dat maakt het ook wel weer grappig. Xuan had haar lievelingsgerecht besteld voor ons beide. Het gerecht heet Bò né en bestond uit varkensvlees, ei en rundvlees, geserveerd met stokbrood en wat sla. Het werd geserveerd op een gietijzeren plaat, die nog gloeiend heet was van de bereiding. Het smaakte erg goed! Ondanks het gebrekkige Engels kun je toch een hele hoop dingen bespreken en het was dan ook heel gezellig.

Gisteren heb ik heerlijk uitgeslapen en rustig aan gedaan. In de middag ben ik op de fiets gestapt om me tussen de toeterende brommertjes te begeven. De bestemming was een winkelcentrum zo'n 2,5 kilometer verderop. Dit is niet zo ver, maar door het beklemmende gevoel van al die brommers, uitlaatgassen en hitte, voelt het toch verder. Het was een groot winkelcentrum van zo'n 7 verdiepingen, waar enorm veel kleren en luxe producten verkocht werden. Stiekem had ik gehoopt op wat meer authentiek Vietnamese dingen, maar die kun je wellicht beter in de wat kleinere winkeltjes zoeken. Er was dan ook niet heel veel bijzonders te zien. Het hoofddoel was de supermarkt, wat altijd een leuke plek is in het buitenland. Ze hebben hier een groot aantal onbekende vruchten en groenten, maar ook bier zoals Heineken, Hoegaarden en Leffe wordt hier gewoon verkocht. Met wat schoonmaakspulletjes voor mijn kamer en wat te drinken ben ik weer vertrokken richting de campus. 

Ook vandaag is een rustig dagje voor mij. Ik heb heerlijk op het terras gezeten en een boekje gelezen. Ook een fietstochtje over de campus is erg leuk vanwege alle nieuwe bomen, planten en dieren die te zien zijn. Het is dit weekend erg rustig op de campus. Maandag en dinsdag is de school ook nog dicht vanwege feestdagen. Veel studenten zijn daarom richting hun ouders vertrokken. Gelukkig zijn er ook een aantal gebleven! 
Vanavond ga ik met Kính (met wie ik al eerder op het terras zat) en een aantal van zijn vrienden eten in de stad. Op deze manier ontdek je gelijk veel meer van de mensen en cultuur hier in Vietnam.

Nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte van alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt!

Liefs,
Iris